تصریح به امامت حضرت علی ابن الحسین (علیهماالسلام)

عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُتْبَةََ:  كُنْتُ عِنْدَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (علیهماالسلام) إِذْ دَخَلَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ الْأَصْغَرُ فَدَعَاهُ الْحُسَيْنُ (علیه السلام) وَ ضَمَّهُ إِلَيْهِ ضَمّاً وَ قَبَّلَ مَا بَيْنَ عَيْنَيْهِ ثُمَّ قَالَ بِأَبِي أَنْتَ مَا أَطْيَبَ رِيحَكَ وَ أَحْسَنَ خَلْقَكَ ... فَقُلْتُ بِأَبِي وَ أُمِّي يَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنْ كَانَ مَا نَعُوذُ بِاللَّهِ أَنْ نَرَاهُ فِيكَ فَإِلَى مَنْ ؟ قَالَ : إِلَى عَلِيٍّ ابْنِي هَذَا هُوَ الْإِمَامُ وَ أَبُو الْأَئِمَّةِ.

عبیدالله بن عبدالله بن عتبه : در محضر امام حسین (علیه السلام) بودم که علی بن الحسین (امام زین العابدین علیه السلام) ) وارد شد .حسین (علیه السلام) او را صدا زد و در آغوش گرفت و پیشانی اش را بوسید. آن گاه فرمود : (پدرم فدایت! چه بوی خوشی داری و چه آفرینش نیکویی !)... گفتم : پدر و مادرم فدایت ، ای پسر پیامبر خدا ! اگر اتّفاقی را که از آن به خدا پناه می بریم ، درباره تو دیدیم ، به چه کسی رجوع کنیم ؟ فرمود : ( به این پسرم ، علی . او ، امام و پدرِ امامان است ).

کفایة الاثر صفحه 234 ، میزان الحکمه جلد 1 صفحه 334