دعای حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) برای زائران امام حسین (علیه السلام)

وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ مُوسَى بْنِ عُمَرَ عَنْ حَسَّانَ الْبَصْرِیِّ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ‏ اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام فَقِیلَ لِی ادْخُلْ فَدَخَلْتُ فَوَجَدْتُهُ فِی مُصَلَّاهُ فِی بَیْتِهِ فَجَلَسْتُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ فَسَمِعْتُهُ یُنَاجِی رَبَّهُ وَ هُوَ یَقُولُ :

اللَّهُمَّ یَا مَنْ‏ خَصَّنَا بِالْكَرَامَةِ وَ وَعَدَنَا بِالشَّفَاعَةِ وَ خَصَّنَا بِالْوَصِیَّةِ وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ عِلْمَ مَا بَقِیَ- وَ جَعَلَ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْنَا اغْفِرْ لِی وَ لِإِخْوَانِی وَ زُوَّارِ قَبْرِ أَبِیَ الْحُسَیْنِ الَّذِینَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ رَغْبَةً فِی بِرِّنَا وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَكَ فِی صِلَتِنَا وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِیِّكَ وَ إِجَابَةً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا وَ غَیْظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا- أَرَادُوا بِذَلِكَ رِضَاكَ فَكَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ وَ اكْلَأْهُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ اخْلُفْ‏ عَلَى أَهَالِیهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ الَّذِینَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَفِ وَ اصْحَبْهُمْ وَ اكْفِهِمْ شَرَّ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ كُلِّ ضَعِیفٍ مِنْ خَلْقِكَ وَ شَدِیدٍ وَ شَرَّ شَیَاطِینِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْكَ فِی غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ وَ مَا آثَرُونَا بِهِ عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَهَالِیهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ.

 اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَیْهِمْ بِخُرُوجِهِمْ فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِكَ عَنِ الشُّخُوصِ إِلَیْنَا- خِلَافاً مِنْهُمْ عَلَى مَنْ خَالَفَنَا فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِی غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِی تَتَقَلَّبُ عَلَى حَضْرَةِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ علیه السلام وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الصَّرْخَةَ الَّتِی كَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُكَ تِلْكَ الْأَبْدَانَ وَ تِلْكَ الْأَنْفُسَ حَتَّى تُوَفِّیَهُمْ عَلَى الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ الْأَكْبَرِ.

 فَمَا زَالَ یَدْعُو وَ هُوَ سَاجِدٌ بِهَذَا الدُّعَاءِ فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَوْ أَنَّ هَذَا الَّذِی سَمِعْتُ مِنْكَ كَانَ لِمَنْ لَا یَعْرِفُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَظَنَنْتُ أَنَّ النَّارَ لَا تَطْعَمُ مِنْهُ شَیْئاً أَبَداً وَ اللَّهِ لَقَدْ تَمَنَّیْتُ أَنِّی كُنْتُ زُرْتُهُ وَ لَمْ أَحُجَّ فَقَالَ لِی مَا أَقْرَبَكَ مِنْهُ فَمَا الَّذِی یَمْنَعُكَ مِنْ زِیَارَتِهِ ثُمَّ قَالَ یَا مُعَاوِیَةُ لِمَ تَدَعُ ذَلِكَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَمْ أَرَ أَنَّ الْأَمْرَ یَبْلُغُ هَذَا كُلَّهُ فَقَالَ یَا مُعَاوِیَةُ مَنْ یَدْعُو لِزُوَّارِهِ فِی السَّمَاءِ أَكْثَرُ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُمْ فِی الْأَرْضِ‏ وَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْیَرِیُّ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ الْبَصْرِیِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْأَصَمِّ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ‏ اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام وَ ذَكَرَ مِثْلَه‏.

معاویة بن وهب گفت : (( اجازه خواستم که بر امام صادق (علیه السلام) وارد شوم ، به من گفته شد : داخل شو. پس داخل شدم و آن حضرت را در محلّ نماز او در خانه اش یافتم. پس نشستم تا آن حضرت نمازش را به پایان رساند. شنیدم که آن حضرت با پروردگارش راز و نیاز می نمود و می فرمود :

خداوندا ! ای کسی که به ما کرامت مخصوصی عطا فرموده و به ما وعده ی شفاعت دادی و ما را به جانشینی پیغمبرو به امامت ، مخصوص نموده و علم به گذشته و علم به آینده را به ما دادی و دلهای بعضی از مردم را محب و دوستدار ما قرار دادی ، من و برادران و زایران قبر پدرم حسین (علیه السلام) را بیامرز ، آنها که به خاطر میل و رغبت به نیکی نسبت به ما و امید به ثوابی که برای این نیکی قرار دادی و به خاطر شاد نمودن پیغمبرت (صلی الله علیه و آله و سلم) و اجابت امر ما و خشمگین کردن دشمن ما ، اموال خود را انفاق و بدنهای خویش را در راه سفر به زحمت انداختند و در این کار ، تنها رضای تو را طلب نمودند ، پس پاداش و جزای آنها را از جانب ما ، رضوان قرار ده و آنها را شب و روز حفظ نما و به خانواده ها و فرزندانشان - که آنها را ترک نمودند - بهترین عوض را عنایت بفرما؛ و با آنها همدم و ملازم باش و آنها را از شرّ هر ستمگر ستیزه جو و هر ضعیف و نیرومندی از میان آفریدگانت و از بدی شیطانهای انس و جن کفایت نما و بهترین چیزی که در غربت از وطنهایشان از تو آرزو دارند به آنها عطا بفرما و نیز بهتر از مخارج سفری که با آن ، ما را بر پسران و خانواده ها و نزدیکانشان مقدّم داشتند به آنها عطا بفرما.

خداوندا ! دشمنان ما ، به سبب حرکت آنها ( برای زیارت ) از آنها انتقاد نمودند و آن انتقاد ، آنها را از حرکت به سوی ما باز نداشت و آنها به این طریق میخواستند با مخالفان ما مخالفت کنند ، پس به آن چهره هایی که خورشید آنها را تغییر داده ، رحم نما و به آن گونه هایی که در پیشگاه ابی عبدالله حسین (علیه السلام) از این رو به آن رو می شوند ، رحم بفرما و به آن دیدگانی که اشکهایش به خاطر دلسوزی و مهربانی نسبت به ما جاری شد ، رحم بفرما و به آن قلبهایی که برای ما بیتابی نمود و آتش گرفت ، رحم نما و به آن فریادی که برای ما بود ، رحم بفرما.

خداوندا ! من ، آن بدنها و آن روحها را به تو می سپارم تا آنها را در بزرگترین روز تشنگی ( یعنی قیامت ) ، به کنار حوض برسانی.

و آن حضرت پیوسته - در حال سجده - این دعا را می خواند ، از این رو هنگامی که برگشت ( یعنی از محل نماز خود و اشتغال به نماز و دعا بازگشت ) عرض کردم : جانم به فدایت ! اگر این دعایی را که از تو شنیدم ، برای شخصی می نمودی که خداوند عزّوجلّ را نمی شناخت ، گمان می کردم که آتش هرگز به او اصابت نمی کند (یعنی تا چه برسد به شخصی که خداشناس هم باشد ) به خداوند متعال سوگند ! من آرزو کردم که آن حضرت را زیارت کرده بودم و حج به جا نیاورده بودم. آنگاه آن حضرت به من فرمود : چقدر تو به آن بزرگوار نزدیک هستی ! چه چیز تو را از زیارت امام حسین (علیه السلام) باز میدارد ؟

سپس فرمود : ( ای معاویه ! چرا زیارت آن حضرت را ترک می کنی ؟ عرض کردم ! جانم به قربانت ! فکر نمی کردم که زیارت آن بزرگوار این همه اهمیّت داشته باشد! حضرت فرمود : ای معاویه ! آنها که در آسمان برای زوّار آن بزرگوار دعا می کنند ، بیش از کسانی هستند که در زمین برای آنها دعا می نمایند).

حدیث فوق به طریق دیگری نیز روایت شده است.

کامِلُ الزیارات ابن قولویه قمی (رضوان الله تعالی علیه) ترجمه امیر وکیلیان صفحه 262 الی 264