سی ام ذی القعده  1438،  سالروز شهادت مظلومانه حضرت امام محمد تقی (علیه السلام) جواد الائمه بر عموم شیعیان امیرالمومنین (علیه السلام) تسلیت باد .

سید مرتضی (ره) در (عیون المعجزات) از امام رضا (علیه السلام) روایت کرده که حضرتش درباره شهادت امام جواد (علیه السلام) فرمود :

يقتل غصباً فيبكي‏ له و عليه اهل السماء، و يغضب اللّه تعالى على عدوه و ظالمه فلا يلبث الا يسيراً حتى يعجل اللّه به الى عذابه الأليم و عقابه الشديد. بحارالانوار جلد 50 صفحه 15

فرزندم را به قهر و غلبه می کُشند و اهل آسمان ها بر او گریه می کنند و خداوند بر دشمن و ظلم کننده به او غضب می فرماید ، پس نمی ماند در دنیا مگر اندکی تا به سرعت او را به سوی عذاب دردناک و عقوبت شدیدش روانه می سازد.

متن کامل كتاب ؛ امام جواد (عليه السلام) دُردانه هدایت ( از تالیفات حضرت آیت الله ضیاء آبادی)

تلاش دشمنان براي كوچك نشان دادن مقام امام جواد(ع)

به مناسبت ايّام شهادت حضرت امام جواد(ع) عرض مي ‌شود: يحيي بن اكثم كه قاضي ‌القضات زمان خود از جانب مأمون خليفه‌ي عبّاسي بود، با حضرت جواد(ع)مناظرات فراواني داشته است.چون امام پس از شهادت پدر بزرگوارشان به حسب ظاهر كودك هشت يا نه ساله‌اي بودند، از اين رو دشمنان مي ‌كوشيدند با تشكيل مجالس بحث و مناظره، عظمت مقام امام(ع) را بشكنند ولي خود تحقير مي ‌شدند.يحيي گفته است: من مناظرات زيادي با ابن الرّضا(ع)  داشتم، تا اينكه روزي در مدينه كنار قبر پيامبراكرم …با ايشان قرار ملاقات گذاشته و سؤالاتي كردم و جواب شنيدم.سپس گفتم: آقا! من سؤالي دارم ولي خجالت مي ‌كشم آن را بپرسم.فرمود:

(اَنَا اُخْبِرُكَ قَبْلَ اَنْ تَسْئَلَنِي)؛

«من قبل از اينكه تو بگويي مي ‌گويم كه سؤال تو چيست»؟

گفتم: بفرماييد.فرمود:

(تَسْئَلُني عَنِ الاِمامِ)؛

تو مي‌ خواهي راجع به امامت من سؤال كني كه چگونه در سنّ كودكي حائز مقام امامت مي‌ باشم.گفتم: بله،سؤال من همين است.بعد امام به چوبدستي كه دستشان بود اشاره كردند.ديدم آن چوب به زبان آمد و گفت:

(اِنَّ مَولايَ اِمامُ هذا الزَّمان وَ هُوَ الْحُجَّهُْْ)؛

آقا و مولاي من، امام اين زمان است و او حجّت است.

ما اهل بيت (علیهم السلام)را با ديگران مقايسه نكنيد!

نقل شده كه: در يك مجلس سي هزار مسأله از حضرت جواد(ع) سؤال شد و ايشان جواب دادند.در مورد اين روايت توجيهاتي كرده‌اند؛ از جمله‌ي آن توجيهات اينكه: امام(ع) مي ‌دانستند در آن جمعيّت هر كس چه سؤالي دارد و يك جمله مي ‌فرمودند كه جواب براي همه‌ي آن‌ها بود.يعني سؤال مثلاً هزارنفر يا دوهزار نفر يكي بود و همه جواب سؤال خود را از همان يك جمله مي‌ گرفتند.

بنان بن نافع مي ‌گويد،خدمت امام رضا(ع) رفتم و پرسيدم: آقا! پس از شما صاحب‌الامر كيست؟ فرمودند: آن كسي كه از من ارث مي ‌برد همانگونه كه من از پدرانم ارث برده ‌ام(در آن زمان امام جواد(ع) كودكي بودند و در لحظه‌ي سؤال هم در اتاق تشريف نداشتند).امام رضا(ع) در ادامه‌ي سخن فرمودند: او الان تشريف مي ‌آورد.چندي نگذشت ديدم در باز شد و كودكي وارد اتاق شد و بر آقا سلام كرد و سپس رو به من كرد و بي مقدّمه فرمود: يابن نافع! به تو بگويم ما را با ديگران نمي ‌شود قياس كرد.ما در رحم مادر هم كه هستيم ، حقايق و دقايق عالم بر ما روشن است و خداوند چيزي را بر ما مخفي نگه نمي ‌دارد.اين جواب آن سؤال است كه از پدرم كردي.حجّت خدا بعد از پدرم همان كسي است كه الان با تو سخن مي ‌گويد.من كه غرق در حيرت شده بودم گفتم :

(وَ اَنَا اَوَّلُ العابِدينَ)؛

من هم اوّلين كسي هستم كه در برابر شما خاضع مي‌ شود.

خضوع عارفانه‌ي عليّ بن جعفر نزد امام جواد(ع) 

عليّ بن جعفر، عموي امام رضا (ع) بود ، پسر امام صادق(ع)و برادر امام كاظم(ع)  او مرد بسيار بزرگواري بود كه در زمان حضرت امام جواد(ع) مي ‌زيست و در برابر آن حضرت كه نوه‌ي برادرش بود، به قدري خضوع مي‌ كرد كه ديگران اعتراض مي‌ كردند كه شما با اين سنّ و سال و موقعيّت و عظمت، چرا اين قدر در مقابل كودكي خضوع مي‌ كنيد؟ مي ‌گفت : آيا شما مي ‌خواهيد من روشني آفتاب را منكر شوم؟ خداوند او را لايق مقام امامت دانسته و مرا با اين ريش سفيد لايق ندانسته است.دست به ريش خود گرفته و رو به آسمان مي‌ كرد و مي ‌گفت: خدايا! اينها نمي ‌فهمند تو او را لايق دانسته‌اي و من در برابرش خاضع هستم.

عليّ بن جعفر، خودش در مسجدالنّبي جلسه‌ي درس داشت.روزي در حال تدريس بود كه امام جواد(ع) از در مسجد وارد شد.او بي ‌درنگ از جا برخاست و با عجله جلو رفت و دست امام را گرفت و بوسيد.امام جواد(ع) دعا كرد و فرمود: خدا رحمت كند تو را عموي بزرگوار! برو در جاي خود بنشين.عرض كرد: آقا! شما ايستاده باشيد و من بنشينم؟ امام براي اينكه عمو آزاد باشد،تشريف بردند.او آمد در حلقه‌ي درسش نشست.شاگردان اعتراض كرده و گفتند، شما چرا اين قدر خود را در برابر يك كودك، كوچك مي ‌كني؟عليّ بن جعفر فرمود:شما او را نمي ‌شناسيد و نمي‌ دانيد كه خدا چه عظمت و جلالت و رفعت مقامي به او عنايت فرموده است. من بايد خادم او باشم.

حضرت امام جواد(ع) را در سنّ25 سالگي مسموم كرده و به شهادت رساندند.آن حضرت در زمان شهادتشان جوان ‌ترين امامان(علیهم السلام)  بودند.

اللّهمّ صلّ علي محمّد و آل محمّد و ارزقنا معرفتهم و محبّتهم و احشرنا في زمرتهم

والسّلام عليكم و رحمهْْ الله و بركاته

برگرفته از شرح زیارت جامعه کبیره آیت الله ضیاء آبادی

امام جواد (ع) كسي كه بر مركب شهوات خويش سوار است و خودسرانه مي‌ تازد هرگز از لغزش و سقوط رهايي نخواهد داشت. الحديث جلد 2  صفحه 215

مامون نامه ای به خدمت امام محمد تقی (ع) نوشت با اعزاز و اکرام تمام آن جناب را طلبید چون آنحضرت به بغداد تشریف آورد پیش از آنکه مامون آن جناب را ملاقات کند روزی به قصد شکار سوار مرکب شد در اثناء راه به جمعی از کودکان رسید که در میان راه ایستاده بودند و حضرت جواد (ع) نیز در آنجا ایستاده بود ، چون کودکان کوکبه مامون را مشاهده کردند پراکنده شدند مگر آنحضرت که از جای خود حرکت نفرموده با نهایت تمکین و وقار در مکان خود قرار داشت تا آنکه مامون به نزدیک آن حضرت رسید و از مشاهده انوار امامت و جلالت و ملاحظه آثار متانت و مهابت آنحضرت متعجب گردیده عنان کشید و پرسید که ای کودک چرا مانند کودکان دیگر از سر راه دور نشدی و از جای خود حرکت ننمودی حضرت فرمود که ای خلیفه راه تنگ نبود که بر تو گشاده گردانم و جرمی و خطائی نداشتم که از تو بُگریزم و گمان ندارم که بی جرم تو کسی را در معرض عقوبت در آوری ، از استماع این سخنان تعجب مامون زیاده گردید و از مشاهده حُسن و جمال او دل از دست داد پس پرسید که ای کودک چه نام داری فرمود محمد نام دارم گفت پسر کیستی فرمود پسر علی بن موسی الرضا (ع).  برگرفته از کتاب منتهی الآمال جلد 2 صفحه 939

مجموعه از سخنان و فضائل حضرت امام محمد تقی (ع)