شیعیان ! مایه ی زینت ما باشید

این چند جمله نورانی را از حضرت امام عسکری (ع) بشنویم که ضمن نامه ای به یکی از اصحابشان مرقوم فرموده اند : حقیقت اینکه وقتی خداوند منّان بر اساس رحمت خود تشریع شریعت کرد و برنامه های سعادت آفرین آسمانی خود را برای شما مقرّر فرمود ، دری به روی شما باز کرد و کلیدی به دست شما داد تا از آن در به راه او وارد شوید و با آن کلید ، درهای معارف احکام الهی را به روی خود بگشایید.آن درِ راه خدا و آن کلید ، گنجینه های معارف و احکام الهی ، ولایت محمّد و آل محمّد است که اگر نبود محمّد (ص) و اوصیاء از فرزندان او (علیهم السلام) شماها همچون بهائم متحیّر و سرگردان بودید که هیچ برنامه ای از برنامه های آسمانی خدا را نمی شناختید و آیا نه مگر به هر شهری از دروازه ی آن باید داخل شد. بحارالانوار جلد 75 صفحه 374

در روایت دیگری که باز از آن حضرت نقل شده است خطاب به شیعیانش فرموده است : شما را سفارش می کنم به تقوای خدا و پرهیزکاری در فضای دینتان و کوشا بودن در اطاعت فرمان خدا و راستگویی و امانتداری چه آنکه وقتی یک فرد از شما طایفه ی شیعه در روش دینی خود پرهیزکاری و راستگویی و امانتداری و خوش خلقی با مردم از خود نشان داد می گویند : این شیعی است و تربیت شده ی در مکتب اهل بیت است و من خوشحال می شوم.خدا را در نظر بگیرید و مایه ی زینت ما باشید و مایه ی ننگ و عار ما نباشید.آری ما اهل همه ی خوبی ها هستیم امّا هیچ بدی از ما نشأت نمی گیرد.بحارالانوار جلد 75 صفحه ی 372

ماهنامه احادیث { وِیژه نامه ولادت حضرت امام حسن عسکری (ع) }

ولادت با سعادت حضرت امام حسن عسکری (ع) در مدینه طیبه در سنه 232 هجری قمری در ماه ربیع الثانی بوده و در تعیین روز آن اختلاف است ، علامه مجلسی (ره) فرموده است : مشهورتر آن است که روز ولادت آن حضرت روز جمعه هشتم ماه ربیع الثانی بوده.اسم شریف آن حضرت حسن و کنیه اش ابو محمد و مشهورتر القابش زکی و عسکری است و به آن حضرت و همچنین به پدر و جدش (علیهم السلام) ابن الرضا می گفتند.        منتهی الآمال { حاج شیخ عباس قمی (ره) } صفحه 1016 زندگانی حضرت امام حسن عسکری (ع)

حضرت امام حسن عسکری (ع) فرمود : هركس در پنهانى برادر خود را پند دهد او را آراسته و هر كه آشكارا به او اندرز گويد از او عيب جوئى  كرده. مواعظ امامان عليهم السلام-ترجمه جلد هفدهم بحار، جلد 1 صفحه 320

امام حسن عسكري (ع) : نفوذ شرك در ضمير مردم ، پنهان‌تر از آن است كه مورچه سياهي در شب تيره و تاريكي روي گليم سياهي راه برود. (وقتي بشر در آن شرايط تاريك و سياه از راه‌ رفتن مور آگاه نشود ، قطعاً از شرك ، كه پنهان ‌تر از آن است ، آگاه نخواهد شد.) الحديث جلد 2 صفحه 171

امام حسن عسکری (ع) : شیعیان ما در یک اندوه دائم به سر می برند تا فرزندم که پیامبر اکرم (ص) نوید ظهورش را داده ظاهر شود. کتاب وسائل الشیعه جلد 2 صفحه 908

احادیث حضرت امام حسن عسکری (ع)

ابوهاشم جعفری گوید : خدمت حضرت عسکری (ع) رفتم و می خواستم از آن حضرت نقره بگیرم و انگشتری بسازم و برای تبرک در دست کنم ، ولی نشستم و فراموش کردم ، چون با حضرت خداحافظی نموده و برخاستم ، حضرت انگشتری به من داد و فرمود : نقره می خواستی ما انگشتر به تو دادیم ، نگین آن با خرج ساختنش را استفاده کردی ، خدا برای تو گوارا سازد ای ابوهاشم ، من از این موضوع تعجب کردم و گفتم ای آقای من توئی ولی خدا و پیشوای من ، آنچنان پیشوائی که به فضل و اطاعت وی به دین خداوند متمسکم ، حضرت فرمود خدا تو را بیامرزد ای ابوهاشم.   ترجمه انوارالبهیه صفحه 334 { از تالیفات حاج شیخ عباس قمی (ره) } 

فضائل و مناقب حضرت امام حسن عسکری (ع)

اطمينان به امامت امام حسن عسكري(ع)

حضرت امام حسن عسكري (ع)از طرف حكومت عبّاسي در سامرّاء تحت نظر بودند.هر چند روز يك بار آن حضرت را به دربار احضار مي ‌كردند.از يكي از دوستدارانشان نقل شده است : آن روز معيّني كه مي‌ خواستند سوار شوند؛ ما شيعيان سر راهشان رفته و منتظر ايستاده بوديم تا اماممان را از نزديك زيارت كنيم.وقتي امام (ع) از در منزل خارج شدند، سوار بر مركب بودند.قبلاً نامه‌اي از طرف امام(ع)به يكي از افراد ما ـ كه مورد اعتمادمان هم بود ـ رسيده بود با اين دستور كه امروز كسي بر من سلام نكند و با من حرفي نزند؛حتّي از دور هم كسي مرا با انگشت نشان ندهد،جاسوس‌ ها در اطراف پراكنده‌اند و شناسايي مي ‌كنند و براي شما گرفتاري درست مي‌ شود.راوي گفته است: كنار من جواني ايستاده بود. ديدم وقتي از مضمون نامه آگاه شد، خيلي پريشان‌ حال گرديد.گفتم: چرا اين قدر ناراحت شدي؟ گفت: من از مدينه آمده‌ام؛ با زحمات زياد اين راه را طيّ كرده‌ ام تا به اينجا رسيده‌ام.آنجا امامت امام حسن عسكري(ع)مورد اختلاف بود.بعضي قائل و بعضي منكر بودند.من خواستم اينجا بيايم و امامم را بشناسم چون رسول خدا…فرموده است:

(مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ اِمامَ زَمانِهِ ماتَ مَيْتَهًْْ جاهِليَّهًْْ)؛

«هر كس امام زمانش را نشناخته بميرد، به مرگ زمان كفر و نفاق مرده است».

آمدم آقا را از نزديك ببينم و سؤالاتي كنم و اطمينان به امامتش پيدا كنم و حال مي ‌بينم كه كسي حقّ ندارد به ايشان سلام كند و با ايشان حرف بزند؛ از اين جهت سخت دگرگون شدم.در همين حال امام سوار بر مركب به محاذات ما رسيدند و توقّف اندكي كردند و نگاهي به چهره‌ي جوان انداختند و تبسّمي كرده و فرمودند :

(أغِفاريٌّ اَنتَ)؛

«تو غفاري هستي»؟

او گفت:بله!

امام(ع)فرمود:

(ما فَعَلَتْ اُمُّكَ حَمْدَوِيَّهْْ)؛

«مادرت حمدويّه چه مي ‌كند»؟

جوان عرض كرد: خوب است!

امام(ع)از مقابل ما رد شد.ديدم آن جوان بسيار خوشحال شد.گفتم: تو آقا را تا به حال ديده بودي؟ گفت:نه،به خدا قسم اين اوّلين بار است كه زيارتشان كردم و با همين سؤال مشكلم را حلّ كرد و ايمان به امامتش پيدا كردم زيرا نه كسي خبر داشت كه من از نسل "ابوذر غفاري" هستم و نه كسي از نام اصلي مادرم آگاه بود و با همين دو سؤال از من، دگرگونم ساخت و مؤمنم گردانيد.بحارالانوار،جلد50،صفحه‌ي269

استبصار يحيي به امامت امام حسن عسكري(ع)

شخص ديگري به نام يحيي گفته است : من با پسر عمويم درباره‌ي امامت گفتگويي داشتيم. او معتقد به امامت بود و من منكر!از اين رو آمدم به سامرّاء. در همان روزي كه امام(ع)براي رفتن به دربار عبّاسي حركت مي ‌كرد، من هم در ميان جمعيّت ايستاده بودم.پيش خودم فكر كردم اگر مقابل من رسيد و دست به عمّامه‌اش برد و آن را از سرش برداشت و به من نگاه كرد و دوباره بر سرش گذاشت، مي ‌فهمم كه امام است.همين كه اين فكر از ذهنم گذشت ديدم حضرت رسيد مقابل من و توقّفي كرد و دست برد و عمّامه‌ اش را از سرش برداشت و نگاهي به چهره‌ي من انداخت و عمّامه را سرش گذاشت و فرمود:

(يا يَحْيَي ما فَعَلَ ابْنُ عَمِّكْ الَّذِي كُنْتَ تُنازِعُهُ فِي الاِمامَهِْْ)؛

«اي يحيي!پسر عمويت كه در امر امامت با هم نزاع داشتيد، چه مي ‌كند»؟

گفتم: خوب است!

فرمود: با او نزاع نكن.اين را فرمود و از مقابلم گذشت.من فهميدم كه امامت و ولايت، از آنِ ايشان است و مستبصر شدم.بحارالانوار،جلد50،صفحه‌ي270

مواعظي از حضرت امام حسن عسكري(ع)

حال، چند جمله به عنوان موعظه از امام حسن عسكري(ع) نقل مي ‌شود.

با ورع‌ ترين مردم

(اَوْرَعُ النّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَة)؛

«با وَرَع ‌ترين مردم كسي است كه وقتي كنار كاري شبهه ‌ناك رسيد، توقّف كند».

كاري كه حرام بودنش مسلّم نيست امّا احتمال حرام بودن دارد و شبهه‌ ناك است، انسان با ورع از آن نيز اجتناب مي ‌كند.

عابدترين مردم

(اَعْبَدُ النّاسِ مَنْ اَقامَ عَلَي الْفَرائِضِ)؛

«عابدترين مردم كسي است كه فرايض[واجبات]را انجام دهد و آنها را ترك نكند».

فرايض و واجبات هم منحصر به نماز و روزه و حجّ نيست. در زندگي خانوادگي، رعايت حقوق مرد و زن نسبت به يكديگر از فرايض است و ترك آن،گناه و موجب عقاب است.اولاد و والدين حقوق متقابل دارند. در روابط اجتماعي، همه‌ي افراد داراي حقوق متقابل هستند و رعايت آن از فرايض است و رمز عبادت خداست.

زاهدترين مردم

(اَزْهَدُ النّاسِ مَنْ تَرَكَ الْحَرامَ)؛

«زاهدترين مردم كسي است كه مرتكب كار حرام نشود».

زاهد آن نيست كه غذاي خوب نخورد و لباس خوب نپوشد و در مسكن خوب ننشيند،بلكه زاهد از نظر امام عسكري(ع) كسي است كه از حرام كاري و حرام ‌خواري بپرهيزد و طبيعي است كسي كه در پرهيز از حرام دقّت تمام داشته باشد، در زندگي، آلوده به تجمّل و زياده ‌روي در خوراك و پوشاك و مسكن نيز نخواهد شد. بي‌اعتنايي به محرّمات است كه زندگي پرتجمّل به بار مي‌آورد.

محكم‌ ترين مردم

(اَشَدُّ النّاسِ اجْتِهاداً مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ)؛

«محكم ‌ترين مردم از نظر تلاش و كوشش ديني كسي است كه از [مطلقِ] گناهان [از هر قبيل كه هست] بپرهيزد».

در تمام افكار و اخلاق و اعمالش مراقب باشد كه از مسير دستورهاي دين انحراف پيدا نكند.

نقص عمر

(اِنَّكُمْ فِي آجالٍ مَنْقُوصَةٍ)؛

بدانيد كه آن به آن از عمرتان كاسته مي ‌شود و رو به مرگ و عالم برزخ در حركتيد.روزي كه از مادر متولّد شديم، مثلاً هفتاد سال با مرگ فاصله داشتيم؛ اينك كه هفتاد ساله شده‌ايم، شايد چند روزي يا چند ساعتي بيشتر با مرگ فاصله نداشته باشيم.

(وَ اَيّامٍ مَعْدُودَة)؛

روزهايي شماره ‌دار و زودگذر را داريم مي ‌گذرانيم.

(وَ الْمَوتُ يَأْتِي بَغْتَة)؛

مرگ هم ناگهان فرا مي ‌رسد و انسان در يك لحظه خود را مي‌ يابد كه از دنيا جدا شده و در شكم عالم برزخ افتاده است.آنجاست كه هر كه هر چه كاشته است، همان را درو مي ‌كند.اينك خوب بنگريم كه هم اكنون داريم چه كشت مي ‌كنيم.

(لا تُجْزَوْنَ اِلاّ ما كُنْتُم تَعْمَلوُن)؛

«جز آنچه هم اكنون داريد انجام مي‌ دهيد،[آنجا چيزي به عنوان] كيفر و پاداش نخواهيد داشت».برگرفته از کتاب شرح زیارت جامعه کبیره آیت الله ضیاء آبادی