جهت دریافت حدیث هفته برروی اشتراک خبرنامه کلیک کنید.
به اين روايت از امام صادق(علیه السلام) توجّه فرماييد:
(اِصْبِرُوا عَلَي الدُّنْيَا فَإنَّمَا هِيَ سَاعَةٌ فَمَا مَضَي مِنْهُ فَلا تَجِدُ لَهُ ألَماً وَ لا سُرُوراً وَ مَا لَمْ يَجِئْ فَلا تَدْرِي مَا هُوَ وَ إنَّمَا هِيَ سَاعَتُكَ الَّتِي أنْتَ فِيهَا فَاصْبِرْ فِيهَا عَلَي طَاعَةِ اللهِ وَ اصْبِرْ فِيهَا عَنْ مَعْصِيَةِ اللهِ)؛[1]
«بر دنيا صابر باشيد چه آنكه در حقيقت، دنيا ساعتي[يعني زمان اندكي]بيش نيست؛زيرا آنچه را كه از زندگي گذشته است اكنون نسبت به آن نه دردي احساس مي كني و نه مسرّتي و آنچه هم كه هنوز نيامده است نمي داني چگونه خواهد بود پس دنيا همين ساعتي است كه اكنون در آن هستي؛پس هم اكنون به صبر بر طاعت خدا و صبر از معصيت خدا بپرداز».
(ماضِيكَ مَضَي وَ ما سَيَأتيكَ فَاَيْن قُمْ فَاغْتَنِمِ الْفُرْصَةَ بَيْنَ الْعَدَمَيْنِ)؛
«گذشتهات نيست و آيندهات هم كه نيست؛پس اين فرصت حاضر بين دو نيستي را غنيمت بشمار و برخيز و به كار خود پرداز».
[1]ـ کافی جلد 2 ،صفحهي453.
برگرفته از تفسیر سوره هود از تألیفات حضرت آیت الله سید محمد ضیاء آبادی صفحه 261
از امام صادق (علیه السلام) منقول است كه:(لا تَحْلِفُوا بِاللهِ صَادِقِينَ وَ لا كَاذِبِينَ فَإنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ وَ لا تَجْعَلُوا اللهَ عُرْضَةً لِأيْمانِكُمْ)؛[1]به خدا سوگند ياد نكنيد چه صادق باشيد و چه كاذب، زيرا خدا فرموده است خدا را در معرض سوگندهاي خود قرار ندهيد و براي هر كار كوچك و بزرگي قسم ياد نكنيدكه اين نام خدا را سبك شمردن و كوچك كردن است.
نقل شدهكه كسي مدّعي شد كه من چهارصد دينار از امام صادق(علیه السلام)طلبكارم و به قاضي مراجعه كرد.امام (علیه السلام) در محكمه حاضر شد و فرمود: من به او بدهي ندارم. قاضي از آن مرد مدّعي، طلب شاهد كرد و او شاهد نداشت. قاضي به امام (علیه السلام) عرض كرد او چون شاهد ندارد، بر حسب قانون قضا شما بايد سوگند ياد كنيد كه بدهكار به او نيستيد.
امام (علیه السلام) به فرزندش كه همراهش بود فرمود: فرزندم برخيز چهارصد دينار بياور و به او بده. من نام خدا را اَجلّ از اين مي دانم كه براي چهارصد دينار قسم بخورم، با اينكه مي دانم كه حق با من است و من بدهكار به او نيستم.
[1]ـ کافی ،ج7،ص434.
برگرفته از تفسیر سوره نحل از تألیفات حضرت آیت الله سید محمد ضیاء آبادی صفحه 380 الی 381
از امام صادق(علیه السلام) منقول است:
(اِنَّ الْمُؤمِنَ اَشَدُّ مِنْ زُبَرِ الْحَديد اِنّ زُبَرَ الْحَديدِ اِذا دَخَلَ النّارَ تَغَيَّرَ وَ اِنّ الْمُؤمِنَ لَوْ قُتِلَ ثُمَّ نُشِرَ ثُمَّ قُتِلَ لَمْ يَتَغَيَّرْ قَلْبُهُ)؛[1]
«مؤمن از پارههاي آهن محكمتر است.آهن كه در آتش مي رود تغيير مي كند ولي مؤمن اگر كشته شود،سپس زنده شود و دوباره كشته شود،قلبش تغيير نمي كند [و ايمانش را از دست نميدهد]».
[1]ـ سفينة البحار،جلد1،صفحهي37(امن).
برگرفته از تفسیر سوره هود از تألیفات حضرت آیت الله سید محمد ضیاء آبادی صفحه 193
ابوبصير از اصحاب امام صادق(علیه السلام) مي گويد: من به زني قرآن ياد مي دادم. يك روز در اثناي تعليم قرآن مزاحي كردم؛پس از گذشت زماني خدمت امام (علیه السلام)رسيدم.تا مرا ديد فرمود:
(اَيَّ شَيْءٍ قُلْتَ لِلْمَرْأةِ)؛«به آن زن چه گفتي»؟
من شرمنده شدم و صورتم را پوشاندم.فرمودند:(لاتَعُودَنَّ اِلَيْها)؛[1]«ديگر اين كار را تكرار نكن».
[1]ـ وسائلالشيعه،جلد14،صفحهي144،حديث5.
برگرفته از تفسیر سوره هود از تألیفات حضرت آیت الله سید محمد ضیاء آبادی صفحه207